Λοατ δικαιώματα και Χρυσή Αυγή: Πώς μπορούμε να προστατευτούμε από τις συμμορίτικες επιθέσεις των φασιστών;

Του Χάρη Παπαδόπουλου

(από το τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Μέχρι λίγα χρόνια πριν, στην Ελλάδα και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης υπήρχε η αίσθηση της γενικής προόδου προς το καλύτερο, σε ό,τι αφορούσε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων. Μαζί, φαινόταν να υπάρχουν μόνο θετικές προοπτικές και για τα δικαιωματικά ζητήματα, την αντιμετώπιση του σεξισμού και της ομοφοβίας. Προβλήματα βέβαια υπήρχαν, συντηρητικές συμπεριφορές, διακρίσεις, πότε-πότε και καμιά αλήτικη επίθεση ναζιστών, αλλά όλα αυτά έμοιαζαν να μαραζώνουν και να περιθωριοποιούνται, τουλάχιστον στη δημόσια σφαίρα, ενώ ο σεξισμός και η ομοφοβία άπλωναν το βασίλειό τους κυρίως πίσω από τις κλειστές πόρτες των οικογενειών. Ανάμεσα στους προοδευτικούς ανθρώπους και τους δικαιωματικούς ακτιβιστές ανθούσαν οι θεωρίες πως με «καλύτερη εκπαίδευση» και πιο «ανοιχτόμυαλους» ανθρώπους σε «καίρια πόστα», στα ΜΜΕ, στο πανεπιστήμιο, στα σχολεία, κλπ, τα στερεότυπα και οι σεξιστικές συμπεριφορές σταδιακά θα υποχωρούσαν.

Λίγο μετά το 2008, με το ξέσπασμα της γενικευμένης οικονομικής κρίσης η εικόνα άλλαξε απότομα. Η μαζική ανεργία έφερε την επιστροφή των νέων ανθρώπων στο σπίτι και την εξάρτησή τους από τους γονείς. Τα οικονομικά προβλήματα έφτασαν την ενδοοικογενειακή βία να «χτυπάει κόκκινο». Αλλά η πιο τρομακτική καινούρια εξέλιξη είναι ένα καθαρά πολιτικό φαινόμενο. Η μεγάλη άνοδος της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη: στον πιο αδύνατο κρίκο της Ευρώπης, στην Ελλάδα, αυτό μεταφράστηκε στην πιο σαρωτική ανάπτυξη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

«Δώσε, Ηλία, ξύλο στην λεσβία»

Το παραπάνω ομοφοβικό σύνθημα φωνάχτηκε από χιλιάδες χρυσαυγίτες διαδηλωτές με αφορμή τον ξυλοδαρμό της βουλευτίνας του ΚΚΕ, Λιάνας Κανέλλη, από τον Ηλία Κασιδιάρη. Η πιο κτηνώδης και απροκάλυπτη σεξιστική και ομοφοβική επιθετικότητα δεν κρυβόταν πια πίσω από κλειστές πόρτες. Με τα λάβαρα της ΧΑ η φαλλοκρατία της πιο ελεεινής μορφής βγήκε να διεκδικήσει το πεζοδρόμιο και να σαρώσει από αυτό τους αντιφασίστες, τους μετανάστες, αλλά και τους ομοφυλόφιλους, τους/τις τρανς και τις λεσβίες.

Μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα οι επιθέσεις στο δρόμο ενάντια σε όλες αυτές τις ομάδες πλήθαιναν. Στο Χυτήριο, όπου έλαβε χώρα το «ενιαίο μέτωπο» των χρυσαυγιτών με τους πιο έξαλλους θρησκόληπτους και παπάδες, το ομοφοβικό και ρατσιστικό υβρεολόγιο του Παναγιώταρου ήταν η ψαλμωδία που επισφράγισε τα ιερά δεσμά της νέας ένωσης.

Η νέα αυταπάτη: η θεσμική αντιμετώπιση του φασισμού

Ο λοατ κόσμος, οι αγωνιστές/στριες που είχαν προσδοκία στην εκπαίδευση και στους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους για να περιθωριοποιήσουν τον σεξισμό, τώρα ελπίζουν πως «κάποιος άλλος», για παράδειγμα το κράτος, θα βάλει στη φυλακή τα ναζιστικά καθάρματα και έτσι θα τελειώσει η ιστορία. Πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές/στριες ελπίζουν σε μια μαζική διαφώτιση, που θα αποκαλύψει στους «παραπλανημένους» ψηφοφόρους της ΧΑ το αληθινό ναζιστικό της πρόσωπο.         

Όμως, η σύλληψη των ηγετών της συμμορίας μετά από τη δολοφονία Φύσσα, οι αποκαλύψεις και οι απανωτές καταδικαστικές δηλώσεις πολλών, δεν μείωσαν τα ποσοστά των ναζιστών. Κάθε άλλο. Και αν προσωρινά περιορίστηκαν οι συμμορίτικες επιθέσεις στο δρόμο, είναι φανερό πως -με τα ποσοστά του 10%- τα τάγματα εφόδου των ναζιστών θα επιστρέψουν, όταν χρειαστεί το σύστημα να αντιμετωπίσει τα κινήματα και την αριστερά.

Μετά τους μετανάστες έρχεται η δική σας η σειρά!

Η παραπάνω φράση, που ειπώθηκε σε επίθεση χρυσαυγιτών ενάντια σε ομοφυλόφιλους στο Γκάζι, δείχνει τον άμεσο κίνδυνο, που η αντιμετώπισή του δεν παίρνει αναβολή. Οι ναζήδες θα ψάξουν και πάλι σύντομα για «αδύναμα» θύματα, που θα τα λιανίσουν κι έτσι θα διαδώσουν το μύθο του «τρομερού και αήτηττου» των συμμοριών τους. Είναι απογοητευτικό να ακούς διάφορους λοατ παράγοντες να ελπίζουν ακόμα πως, με μια καλή νομοθεσία μόνο ή -ακόμα πιο άμεσα- με την απαγόρευση της ΧΑ, θα ξεμπερδεύουν με το πρόβλημα των επιθέσεων των φασιστών ενάντια σε ομοφυλόφιλους και τρανς. Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτές τις ουτοπικές προσδοκίες κρύβεται η αυταπάτη πως δεν θα χρειαστεί να δώσουμε τη μάχη απέναντι στο φασισμό.      

Μπορούν να σταματήσουν τους χρυσαυγίτες η αστυνομία και το κράτος;

Είναι σαν να αναρωτιόμαστε εάν μπορούν οι λύκοι να φυλάξουν σωστά τα πρόβατα. Η ελληνική αστυνομία είναι ο πιο μαζικός χώρος ψηφοφόρων της ΧΑ, στις μονάδες μάλιστα των ΜΑΤ το ποσοστό της ΧΑ αγγίζει το 60%. Οι αστυνομικοί είναι αυτοί που έχουν βασανίσει και εξευτελίσει όλους αυτούς που έχουν ψάξει κατά καιρούς ερωτικό σύντροφο στα πάρκα των μεγάλων πόλεων. Περισσότερο και από τους ρασοφόρους υποκριτές, πολύ περισσότερο από τους σεβαστούς και καθωσπρέπει οικογενειάρχες, οι έλληνες αστυνομικοί έχουν ποδοπατήσει ξανά και ξανά τους λοατ ανθρώπους κι έχουν από την άλλη ξανά και ξανά αγκαλιάσει και προστατεύσει τα καθάρματα της ΧΑ.

Στις πρόφατες ευρωεκλογές οι δύο από τους τρεις εκλεγμένους χρυσαυγίτες ευρωβουλευτές είναι πρώην ανώτερα στελέχη του στρατού. Αυτό δείχνει το δεσμό της ΧΑ με το «βαθύ κράτος». Ο στρατός, η αστυνομία, η «δικαιοσύνη» και η εκκλησία είναι η σάρκα εκ της σαρκός του κρατικού μηχανισμού και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες προσέφεραν προστασία και θαλπωρή στα χρυσά αυγά. Είναι δυνατόν να αναλάβουν οι ίδιοι να ξεριζώσουν ό,τι καλλιέργησαν με τόση φροντίδα και κόπο;

Οι λοατ και όσοι/όσες ταυτιζόμαστε με αυτούς και συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα τους, χρειάζονται πραγματικά συμμάχους, αλλά πρέπει να τους αναζητήσουν μέσα στους αντίπαλους και όχι στους συμπαραστάτες των φασιστών: στους μετανάστες, στους αγωνιστές της εργατικής τάξης και της νεολαίας, στην αριστερά.

Ποιός μπορεί να βάλει φρένο;

Ας φανταστούμε για μια στιγμή πως έχει νικηθεί και περιθωριοποιηθεί η Χρυσή Αυγή. Πώς θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτό το θαύμα; Ποιά θα ήταν η πρωτοβουλία που θα έλυνε τα μάγια και θα μας γλύτωνε από την απειλή;

Μήπως μια κρατική απαγόρευση; Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πρόβλημα για τους ναζί, θα κατέβαιναν με ένα άλλο όνομα στις εκλογές και μάλιστα με το φωτοστέφανο του απαγορευμένου, του «αντισυστημικού».

 Μήπως, για να φτάσουμε στη νίκη, θα πρέπει να έχουν προηγηθεί εκατό χιλιάδες εκδηλώσεις, προβολές και λοιπές δράσεις, όπου θα έχουμε επιτέλους αποκαλύψει στους «παραπλανημένους» οπαδούς της Χρυσής Αυγής το ναζιστικό χαρακτήρα της συμμορίας;

Όσοι την ψηφίζουν, ξέρουν πολύ καλά ότι είναι εγκληματική και ναζιστική, γι’ αυτό ακριβώς και την ψηφίζουν. Ή, στην «καλύτερη» περίπτωση, δεν νοιάζονται που ψηφίζουν κι ενισχύουν ναζήδες, γιατί φαντάζονται πως ο Καιάδας (και το Άουσβιτς) θα ισχύσουν για τους άλλους, όχι τους ίδιους.  

Αυτήν την «ανθρώπινη σκόνη» γύρω από τον σκληρό πυρήνα της συμμορίας, μπορούμε να την σκορπίσουμε μόνο με τον τρόμο για τις συνέπειες του να διαλέξουν λάθος στρατόπεδο. Και για να απαλλαγούμε από τις συμμορίες στο δρόμο, και για  ξηλώσουμε το δίκτυο των υποστηρικτών της ΧΑ, πρέπει οι αντιφασίστριες, οι μετανάστες, οι λοατ, όλοι γενικώς οι καταπιεσμένοι και η Αριστερά να κυριαρχούν στο δρόμο και οι φασίστες, ακόμα και με την προστασία της αστυνομίας, να μην τολμούν να βγουν από τις τρύπες τους.

Η μόνη προστασία μας απέναντι στους ναζήδες είναι η προστασία που εμείς θα εξασφαλίσουμε ή αλλώς: Είμαστε όλοι και όλες καταπιεσμένες/ες , είμαστε όλοι και όλες λοατ   

Τη δεκαετία του ’60 οι λοατ αρχίσαμε να «βγαίνουμε από τη ντουλάπα», όχι χάρη στην καλύτερη εκπαίδευση, όχι χάρη σε κάποιους ανοιχτόμυαλους παράγοντες, που έσκυψαν πάνω από τα προβλήματά μας. Βγήκαμε από το περιθώριο, επειδή εξεγερθήκαμε, και στο Stonewall αντιμετωπίσαμε στα ίσα το κράτος και την αστυνομία. Στην Αγγλία του ’80 γίναμε σεβαστοί μέσα στο εργατικό κίνημα, γιατί επί έναν χρόνο ως αλληλέγγυοι τρώγαμε ξύλο μαζί με τους ανθρακωρύχους στις αλυσίδες περιφρούρησης έξω από τα ορυχεία.

Τότε κερδίσαμε σεβασμό και αναγνώριση. Τώρα πρέπει να κερδίσουμε, πριν ακόμη και από την αξιοπρέπεια, την ίδια τη ζωή μας. Οι λοατ, όπως και οι μετανάστριες/ες, πρέπει να είμαστε οι πρώτοι μαχητές στο δρόμο ενάντια στο φασισμό.

Τα Pride Αθήνας και Σαλονίκης είναι, όπως κάθε χρόνο, οι μαζικές διαδηλώσεις των λοατ ανθρώπων και των συμπαραστατών τους. Θα είναι ταυτόχρονα, όπως και πέρυσι, ένα ενδεικτικό προσκλητήριο όλων των δυνάμεων και των πολιτικών ομάδων, στις οποίες πραγματικά μπορούν να στηριχτούν οι λοατ για να αντιμετωπίσουν την απειλή του φασισμού. Το μόνο «αντιφασιστικό τόξο», που μπορεί πραγματικά να μας φανεί χρήσιμο, είναι το τόξο όλων των καταπιεσμένων και όχι οι λυκοσυμμαχίες με καθεστωτικούς παράγοντες. Η μόνη πραγματική προοπτική είναι η κοινή πάλη με όσους έχουμε συμφέρον να γκρεμίσουμε το σύστημα και να φτιάξουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ρατσισμό, σεξισμό: μια κοινωνία χωρίς κυριαρχούμενους και αφεντικά.