«Θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω»

του Χρήστου Γιαμουρίδη

εικονογράφηση: Αλέξανδρος Φιλακτόπουλος

αναδημοσίευση στο 3^ο "lgbt-Κόκκινο" από το diekdikw.gr, Ιούνιος 2014)

Πρόσφατα, χαζεύοντας στο facebook, έτυχε να διαβάσω ένα ομοφοβικό κείμενο σε κάποια ομάδα και μεταξύ άλλων κατηγορούσε τις λούγκρες, τις αδερφές, τους ομοφυλόφιλους σαν άχρηστους για την κοινωνία, σαν ανώμαλους, διεστραμμένους, άρρωστους, αμαρτωλούς, τους κατηγορούσε ότι χρησιμοποιούν κάθε μέσο για την προσωπική τους άνοδο, ότι σχηματίζουν μασονίες και υποστηρίζονται μεταξύ τους, ότι δεν πάνε στο στρατό, δεν πιάνουν όπλα, δεν πολεμάνε, δεν αγαπάνε την οικογένειά τους, δεν γίνονται τίποτ' άλλο εκτός από καλλιτέχνες γιατί μόνο αυτό μπορούν και άλλα πολλά τέτοια χριστιανικά, δημοκρατικά, σύγχρονα και όμορφα λόγια!

Με αφορμή λοιπόν, την ημέρα της ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας που θα πραγματοποιηθεί στις 21 Ιουνίου και στη Θεσσαλονίκη για τρίτη χρονιά, θα γράψω δυο, τρία λόγια γι αυτό το θέμα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και όταν τελείωσα το λύκειο ''φανερώθηκα'', όπως λέγαμε τότε! Από εκεί και έπειτα, υπήρξα συνειδητοποιημένος και ακτιβιστής αλλά στην προσωπική μου ζωή και όχι οργανωμένος, μιας και δεν υπήρχαν τέτοιες ομάδες τότε, στις μικρές επαρχιακές πόλεις, ενώ το bullying, υπήρχε και βασίλευε. Έζησα πολλά, γνώρισα ανθρώπους και όχι ότι η ζωή μου είναι πιο busy ή πιο ακριβή από των άλλων αλλά είναι η δική μου και έμαθα να τη ζω καλά και προσεχτικά για να μάθω τον κόσμο γύρω μου. Από πολύ νωρίς έμαθα και κατάλαβα, ότι τα παιδιά χτίζουν το χαρακτήρα τους ανάλογα με το περιβάλλον που μεγαλώνουν και τις επιρροές που δέχονται. Ανάμεσα σε γεωγραφικές, ιστορικές, οικονομικές και άλλες σημαντικές πληροφορίες και καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά, βρίσκονται και οι σεξουαλικές. Όλοι μας πειραματιζόμαστε και κάνουμε τις επιλογές μας. Ποιος τελικά ευθύνεται γι αυτό; Εμείς. Ποιος θα μας γεμίσει ενοχές γι αυτό; Η πολιτεία, η εκκλησία, η οικογένεια, το σχολείο.... Έτσι όμως είναι, δυστυχώς, ο κόσμος φτιαγμένος τόσους αιώνες τώρα. Όταν οι άντρες τα καταφέρουν με τις επιλογές τους και με τη ζωή τους βαφτίζονται άντρακλες σε αντίθεση με τις γυναίκες που θα ονομαστούν πουτάνες ή τους ομοφυλόφιλους που παίρνουν το χρίσμα αμέσως, του πούστη, του μασόνου, του διεστραμμένου, οι μεν τέτοιες γυναίκες θέλουν ένα χέρι ξύλο να στρώσουν και να πάνε σπίτι τους να πλύνουν κανένα πιάτο, οι δε αδερφές, τον πούλο από τη χώρα, να φύγουνε να πάνε αλλού. Οι επιλογές όμως που κάνουν τα gay άτομα στη ζωή τους, τους οδηγούν αναπόφευκτα σε μια άκρως δύσκολη αλλά ενδιαφέρουσα πορεία. Δια πυρός και σιδήρου, οι ομοφυλόφιλοι, αντιμέτωποι συνέχεια με τους φόβους τους (αποδοχή, μοναξιά, HIV) και ζώντας σε κοινωνίες εχθρικές απέναντί τους (ακόμα και οι gay κοινωνίες, είναι φοβερά ανταγωνιστικές κι εχθρικές) κατάφεραν, να δημιουργήσουν ποιήματα, να σχεδιάσουν ρούχα, να γράψουν μουσικές, να χτίσουν σπίτια, να ποιήσουν ρόλους, να φιλοσοφήσουν το περιβάλλον, να μαγειρέψουν φαγητά, να διακοσμήσουν χώρους, να πραγματοποιήσουν ταξίδια!

Ας τ' αφήσουμε αυτά. Κατηγορίες, δικαιολογίες.... Ας δούμε την ιστορία, ας γυρίσουμε πίσω στις 28 Ιουνίου 1969, στο gay club '' Stonewall'' της Νέας Υόρκης. Ομάδες ένστολων αντρών των ειδικών δυνάμεων, βαριά οπλισμένοι, με τη δικαιολογία παράνομης διακίνησης οινοπνεύματος, παρενοχλούσαν το lgbtq κοινό της περιοχής, κατά τη διάρκεια επιδρομών που συστηματικά λάμβαναν μέρος στα υπάρχοντα μπαράκια. Δεν άργησαν ούτε οι συμπλοκές, ούτε η βία, ούτε τα θύματα, Αυτό το περιστατικό ήταν η αφορμή να τεθούν οι βάσεις πρώτη φορά στην ιστορία, για τη διεκδίκηση αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να οργανωθούν οι lgbtq κοινότητες, σε όλο τον κόσμο. Τίποτε πιο απλό στη θεωρεία, τίποτε πιο περίπλοκο στην πράξη!

Στις 21 Ιουνίου λοιπόν (για να έρθω στο εδώ και στο τώρα), θα είμαι κι εγώ εκεί, περήφανος με τους περήφανους φίλους και φίλες μου, άντρες, γυναίκες, τρανς, με αγάπη όλοι μαζί να γιορτάσουμε για τους συνανθρώπους μας που βασανίστηκαν, που εκδιώχθηκαν, που έγιναν σαπούνια από τους ναζί, που πετροβολήθηκαν, που τους έκαψαν στις πλατείες χωριών, να ξεπεράσουμε τους φόβους μας, να καταργήσουμε το ρατσισμό, να νικήσουμε το φασισμό, να πιέσουμε το σύστημα, να ενισχύσουμε τη λογική, να πηδήξουμε τα εμπόδια, να ενδυναμώσουμε το θάρρος μας, να δείξουμε πως ζούμε εντεταγμένοι στην κοινωνία, ν' αποδεχθούμε την καταπληκτική διαφορετικότητα της φύσης, να γίνουμε άνθρωποι ευτυχισμένοι χωρίς ενοχές, να μάθουμε ν' αγαπάμε.

Ναι, θα είμαι εκεί και θα χορεύω περήφανος!

υγ. Το κείμενο έχει τροποποιηθεί από εμένα τον ίδιο (Χρήστος Γιαμουρίδης) και αφιερώνεται στους Θεσσαλονικείς συναγωνιστές μας!