Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΑΡΓΕΙ... ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ;

ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΣΤΗ HOMOPHONIA – THESSALONIKI PRIDE

Τη Δευτέρα 23/6/2014, με την ευθύνη μιας συγκυριακής και ευκαιριακής πλειοψηφίας στη Γενική Συνέλευση της HΟΜΟphonia–Thessaloniki Pride συντελέστηκε ένα «πραξικόπημα» που προσβάλλει κάθε έννοια δημοκρατικής διαδικασίας και πολύ περισσότερο αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας: Η συνέλευση της HOMOphonia–Thessaloniki Pride αποφάσισε «να αυτοκαταργηθεί ως αποφασιστικό όργανο», με αποτέλεσμα την εκχώρηση του δικαιώματος λήψης αποφάσεων στην ομάδα των εταίρων  της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας HOMOphonia – Thessaloniki Pride!

Αυτό σημαίνει πρακτικά πως τα μέλη μιας κινηματικής συλλογικότητας, που επί τρία χρόνια λειτουργούσαν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στο πλαίσιο μιας Συνέλευσης με αποφασιστικό χαρακτήρα, παραιτούνται από το δικαίωμά τους αυτό, «εκχωρώντας» το στα μέλη της ΑΜΚΕ! Εάν υπήρχε ένα στοιχείο που διαχώριζε τη HOMOphonia-Thessaloniki Pride από άλλες αντίστοιχες λοατ οργανώσεις, ήταν αυτή ακριβώς η δυνατότητα στα μέλη της Συνέλευσης να συνδιαμορφώνουν, να θεωρούν «δική τους» υπόθεση το προχώρημα του λοατ κινήματος, να αποφασίζουν τόσο επί τεχνικών όσο και επί ουσιαστικών ζητημάτων.

Με αυτές τις «αποφάσεις» η HΟΜΟphonia-Thessaloniki Pride «αυτοκαταργείται» και κινδυνεύει από άμεσο εκφυλισμό και μετατροπή της σε κλειστό κλαμπ με διαδικασίες ΜΚΟ, με διάρρηξη των συντροφικών σχέσεων, με (αυτο)κατάργηση των δημοκρατικών και αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών.

Όλα αυτά, μάλιστα, συντελέστηκαν σε κλίμα παντελούς αντισυντροφικής συμπεριφοράς, ενώ ζητήθηκε και η διαγραφή(!) των οκτώ μελών που διαφοροποιήθηκαν δημόσια σε σχέση με την απόφαση της συλλογικότητας να χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ευκαιριακή πλειοψηφία της HOMOphonia κατηγόρησε ως… μέλη του lgbt KOKKINO τους/τις οκτώ που διαφώνησαν με τις ενέργειες για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και με αυτή την «κατηγορία» τούς ζητήθηκε να απομακρυνθούν από τη συλλογικότητα άμεσα (σημειωτέον ότι μόνο τέσσερις από τις οκτώ υπογραφές ανήκουν σε μέλη του lgbt/ΚΟΚΚΙΝΟ). Όψιμα, λοιπόν, μάθαμε και τούτο: είναι μεμπτό και αιτία διαγραφής από κινηματική οργάνωση να ανήκει κάποιος/α σε μια λοατ ομάδα που μάχεται από τις θέσεις του επαναστατικού μαρξισμού ενάντια στην ομοφοβία και την πατριαρχία. Είναι μεμπτό και αιτία διαγραφής να παλεύεις παράλληλα και για επιμέρους δικαιώματα για τις/τους λοατ, αλλά και για την συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση.

Ως μέλη του lgbt KOKKINO που παρεμβαίνουμε στο λοατ κίνημα θεωρούμε ότι όλα αυτά (αυτοκατάργηση της Γ.Σ. της συλλογικότητας υπέρ της ΑΜΚΕ, προτάσεις για διαγραφή μελών επειδή διαφώνησαν δημόσια σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, αντισυντροφική συμπεριφορά) είναι αδιανόητα, ιδιαίτερα για μια κινηματική συλλογικότητα. Συνιστούν ένα «πραξικόπημα» με τα τετελεσμένα του οποίου ούτε συμβιβαζόμαστε ούτε αναγνωρίζουμε. Τέτοιες αντιδημοκρατικές πρακτικές το κίνημα και η Αριστερά τις έχει αντιστρατευτεί -και θα συνεχίσει να το κάνει- σε σωματεία, συλλόγους, κάθε είδους κινηματικές συλλογικότητες.

Ως μέλη του lgbt ΚΟΚΚΙΝΟ που δρούμε ενεργά στο λοατ κίνημα θα πάρουμε όλες τις απαραίτητες, συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να ανατραπούν τα τετελεσμένα μιας απόφασης-ταφόπλακας για τις δημοκρατικές διαδικασίες. Για να επανέλθει η HΟΜΟphonia στο δρόμο που είχε χαραχτεί πριν από τρία χρόνια μέσα από το διακηρυκτικό κείμενο των αρχών λειτουργίας της. 

Η HOMOphonia-Thessaloniki Pride και οι κινηματικές συλλογικότητες ανήκουν στο κίνημα και στα μέλη τους και όχι στους ευκαιριακά, συγκυριακά και «κατά νόμο διαχειριστές» τους.      

 ομάδα lgbt/Κόκκινο

Editorial

(από το τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Το 3^ο τεύχος του περιοδικού lgbt/Κόκκινο κινείται πάνω σε δύο -κυρίως- θεματικούς άξονες, την queer θεωρία και τις διαδικασίες υποχώρησης του ριζοσπαστισμού στο ΛΟΑΤ κίνημα:

- Το κύριο άρθρο, που υπογράφεται συλλογικά από την ομάδα μας, αναφέρεται στη σχέση επαναστατικού μαρξισμού και queer θεωρίας μέσα από μια διαλεκτική θεώρηση. Η Δήμητρα Ρουμελιώτη στο δικό της κείμενο τονίζει εμφατικά την μεταμοντέρνα οπτική του queer κινήματος, ενώ ο Δημήτρης Βασιλειάδης αξιοποιεί τη θεωρία της Τζούντιθ Μπάτλερ, για να μιλήσει για την Κοντσίτα.

- Η Κική Σταματόγιαννη γράφει για την Σίλβια Ριβέρα, τη μεγάλη τρανς αγωνίστρια της εξέγερσης του Στόουνγουολ και παρουσιάζει το 3^ο Thessaloniki Pride, ασκώντας κριτική στην απόφαση της HOMOphonia – Thessaloniki Pride να ζητήσει χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας – Θεσσαλονίκη 2014. Τις αντιρρήσεις του αναλύει και ο Στρατής Γατελούζος. Επίσης, αναδημοσιεύουμε το σχετικό κείμενο διαφωνίας οκτώ μελών της HOMOphonia – Thessaloniki Pride. Η υπεράσπιση του ριζοσπαστισμού δεν είναι βέβαια επίδικο μόνο για το ελληνικό ΛΟΑΤ κίνημα. Το φετινό Pride της Βαρκελώνης έχει πολύ ριζοσπαστικά αιτήματα, όμως παράλληλα κυριαρχείται από τους επιχειρηματίες των lgbt club, που στοχευόυν στην προώθηση του lifestyle της κυρίαρχης «κουλτούρας», όπως αναδεικνύει στο άρθρο της η Χρυσάνθη Μούρτη. Η θεματική αυτή κλείνει με το «Μανιφέστο Υπερηφάνειας» των Rhythms of Resistance από το Τορόντο του Καναδά, σε μετάφραση Μιχάλη Φαμέλη.

Εκτός των 2 θεματικών του φετινού τεύχους, οι εκπαιδευτικοί Τόμας Αναστασίου και Θοδωρής Ράδης κριτικάρουν την πρόταση που κατατέθηκε στην Ανοιχτή Πόλη – Αθήνα, για ίδρυση γηροκομείων για ΛΟΑΤ πρόσωπα. Σε άλλο άρθρο τους εντοπίζουν τη σύνδεση ανάμεσα σε εθνική συνείδηση και ετεροκανονικότητα στην εκπαίδευση. Τελος, συμπεριλαμβάνουμε στο περιοδικό το άρθρο του Χάρη Παπαδόπουλου «ΛΟΑΤ, δικαιώματα και Χρυσή Αυγή», αναγνωρίζοντας την κεντρική σημασία που έχει σήμερα ο αντιφασισμός και για το ΛΟΑΤ κίνημα: «…Τότε κερδίσαμε σεβασμό και αναγνώριση. Τώρα πρέπει να κερδίσουμε, πριν ακόμη και από την αξιοπρέπεια, την ίδια τη ζωή μας».

Καλή ανάγνωση σε όλες και όλους!

η lgbt ομάδα της συνιστώσας ΚΟΚΚΙΝΟ του ΣΥΡΙΖΑ

ΥΓ. Τα ενυπόγραφα άρθρα  δεν εκφράζουν απαραίτητα την ομάδα lgbt/Κόκκινο

Sylvia Rivera

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα μπαράκι που το έλεγαν Stonewall

κι ένα παιδί που “γεννήθηκε αγόρι”, αλλά του άρεσαν τα φορέματα,

οι ψηλοτάκουνες γόβες και τα κραγιόν. H Sylvia Rivera.

«Όταν είδα το πρώτο μπουκάλι με κοκτέηλ μολότοφ

να φεύγει από τα χέρια κάποιου, σκέφτηκα στα ισπανικά:

“Θεέ μου, αυτό είναι επανάσταση! Αυτό είναι επιτέλους η επανάσταση!”»

(H Sylvia, μιλώντας για την εξέγερση του Stonewall))

της Κικής Σταματόγιαννη

(από το τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Κάθε επιτυχημένο παραμύθι δίπλα στους ατρόμητους πολεμιστές και τις σοφές γυναίκες, τα καλά ξωτικά και τους μάγους, έχει απαραιτήτως και τον δράκο του. Έχει, δηλαδή, το εμπόδιο εκείνο που πρέπει να νικηθεί για να φτάσουμε στο … «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…». Το λοατ κίνημα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Τα είχε και τα έχει όλα. Είχε και τους γενναίους/γενναίες που πάλεψαν με θεούς και δαίμονες για να αλλάξουν τον κόσμο, αλλάζοντας τις ζωές τους. Είχε, ασφαλώς, και τον δράκο του. Ο τελευταίος, μάλιστα, έχοντας την ικανότητα να παίρνει διάφορες μορφές, εμφανίστηκε εδώ με τη μορφή της εξαγοράς, της συνθηκολόγησης, της σταδιακής ενσωμάτωσης στο σύστημα που αρχικά αντιπάλευε.

«Αυτό που συμβαίνει είναι επανάσταση»

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αφορμή για αυτές τις γραμμές στάθηκε η Sylvia Rivera, μια εμβληματική προσωπικότητα του λοατ κινήματος, που στα 18 της χρόνια αποφάσισε πως δεν σκοπεύει να χάσει ούτε λεπτό, γιατί «αυτό που συμβαίνει είναι επανάσταση». Ήταν τα λόγια μιας ζεστής καλοκαιρινής νύχτας, της 27ης Ιούνη 1969 σε μια Νέα Υόρκη που σιγόβραζε – γυναικείο κίνημα, συλλαλητήρια ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, Μαύροι Πάνθηρες.

«Ήμουν επαναστάτρια. Ακόμη είμαι. Είμαι περήφανη που περπάτησα αυτό το δρόμο, που βοήθησα να αλλάξουν νόμοι. Ήμουν περήφανη που το έκανα, είμαι περήφανη που το κάνω ακόμη, με όποιο κόστος». Η φράση-κλειδί είναι αυτές οι τρεις λέξεις: «με όποιο κόστος». Ένα ρίσκο που η Sylvia δεν φοβήθηκε να πάρει σε καμία στιγμή της ζωής της, όταν ανθρώπινα δικαιώματα αμφισβητούνταν. Ένα κόστος που το πλήρωσε με αποκλεισμό από το κίνημα, στερήσεις, ανέχεια. Μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, που τέλειωσε μόλις στα 50 της χρόνια, σε ένα άσυλο για άπορα τρανς άτομα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, έχοντας ήδη προλάβει να δώσει ένα δείγμα για το πώς δίνονται οι αγώνες στο λοατ κίνημα. Ανοίγοντας τα δύσκολα και αιχμηρά ζητήματα και παλεύοντάς τα ανυποχώρητα μέχρι τέλους.  

Πλάσμα της ταραγμένης Νέας Υόρκης των δεκαετιών του ‘60 και ’70, με πορτορικάνικη και βενεζολάνικη καταγωγή, εγκαταλειμμένη από τον πατέρα της και ορφανή μετά την αυτοκτονία της μητέρας της, φεύγει από τα σπίτι και από τα δέκα ζει στους δρόμους. Συνειδητοποιεί από παιδί -μέσα από συνεχείς εξευτελισμούς- τι σημαίνει περιθώριο, τι σημαίνει αποκλεισμός, τι σημαίνει διάκριση. Τι σημαίνει οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Να εισπράττει τη βία του κράτους μόνο και μόνο γιατί “γεννήθηκε αγόρι”, αλλά θέλει να φορά γυναικεία ρούχα και κραγιόν. «Είχαμε πάντα την αίσθηση ότι ο πραγματικός μας εχθρός ήταν οι μπάτσοι. Δεν περιμέναμε, βέβαια, τίποτα καλύτερο απ’ αυτούς, μας συμπεριφέρονταν λες κι είμαστε ζώα. Και γι’ αυτούς, πράγματι ήμασταν. Μας χτυπούσαν στους δρόμους, μας βίαζαν, μας συλλάμβαναν»[1]. Νιώθει ότι τα πράγματα δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνουν έτσι. Θέλει να αλλάξει τον κόσμο και τους άδικους νόμους που τον κυριαρχούν. Μόνο που ακόμα δεν ξέρει το πώς. Η ιστορία θα της προσφέρει τον τρόπο να το κάνει, πριν κλείσει καλά-καλά τα είκοσι.    

Εμπλέκεται στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, το αντιπολεμικό, το κίνημα των γυναικών, των Λατινοαμερικανών (Young Lords), των Αφροαμερικανών (Μαύροι Πάνθηρες).

«Όλοι όσοι παλέψαμε στο Stonewall είχαμε εμπλακεί με κάποιο τρόπο σε κάποιο από τα κινήματα της εποχής: των αστικών/πολιτικών δικαιωμάτων, το γυναικείο, το αντιπολεμικό. Ήμαστε όλοι ακραίοι, ριζοσπάστες. Αυτός πιστεύω πως ήταν και ο λόγος που ξέσπασε η εξεγερση στο Stonewall. Είχαμε κάνει ήδη τόσα πολλά για όλα τα άλλα κινήματα. Τώρα είχε φτάσει η ώρα και για εμάς».

Για πολλούς ακτιβιστές, η Sylvia θεωρείται κατά κάποιον τρόπο η Rosa Parks[2] του σύγχρονου λοατ κινήματος. Αντιλήφθηκε αμέσως τη σημασία της εξέγερσης στο Stonewall, το οποίο και χαρακτήριζε ως «σημείο καμπής» για την ιστορία του κινήματος. Τα πρώτα μπουκάλια ενάντια στους πανικόβλητους μπάτσους έφυγαν από τα δικά της χέρια.

Αμέσως μετά την εξέγερση γίνεται ιδρυτικό μέλος του Gay Liberation Front και του GAA (Gay Activists Alliance). Σχεδόν παράλληλα, μην αντέχοντας να βλέπει την εξαθλίωση των νέων άπορων τρανς που ζουν στο δρόμο, σχηματίζει με τη φίλη της Marsha P Johnson, την STAR (Street Transgender Action Revolutionaries), μια ριζοσπαστική ομάδα που προσπαθούσε να βοηθήσει νέους/νέες τρανς, άστεγους/ες, εκδιδόμενους/ες. Η ομάδα συγκρoτήθηκε γύρω από μια πολιτική ανάλυση των ταυτοτήτων του φύλου, του δικαιώματος έκφρασής του, γύρω από τα ζητήματα αυτοδιάθεσης και των δικαιωμάτων των μαύρων ή ισπανόφωνων τρανς ατόμων. Ήξερε ότι ήταν μάταιο να «πείσει» τα στελέχη των λοατ οργανώσεων να θέσουν στην ατζέντα των διεκδικήσεών τους και τα δικαιώματα για τα τρανς άτομα. Κι έτσι ξεκίνησε μόνη της έναν άνισο αγώνα κόντρα στις συμβιβασμένες ηγεσίες του αμερικανικού λοατ κινήματος της εποχής εκείνης, που καθόταν αναπαυτικά στις φρεσκοαποκτημένες δάφνες του Stonewall.       

Μπροστά στον πόθο της για δικαιοσύνη, για ισοτιμία, για σεβασμό, για διεκδίκηση ανθρώπινων δικαιωμάτων τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τη σταματήσει. Δεν δίστασε να σκαρφαλώσει με τα ψηλοτάκουνά της τον τοίχο του Δημαρχείου της Νέας Υόρκης, όταν της έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα αρνούμενοι να τη δεχτούν σε μια κλειστή συνεδρίαση.

Ο δράκος αρχίζει να κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του

Οι θέσεις των μεγαλύτερων λοατ οργανώσεων άρχισαν σιγά-σιγά να λειαίνονται, η συστημική αμφισβήτηση έδωσε τη θέση της στα λόμπι, στους «παράγοντες» που «θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα από μέσα» πίσω από κλειστές πόρτες και παζαρεύοντας τα δικαιώματα μιας ολόκληρης κοινότητας. Η Sylvia διαφωνούσε σταθερά με τη συμβατική λογική των «ηγετικών προσωπικοτήτων» της λοατ κοινότητας. Προσπαθούσε μέσα από τις τάξεις της GAA (Gay Activists Alliance) να ενσωματώσει στην λοατ ατζέντα μέτρα προστασίας για τους/τις τρανς, αλλά συναντούσε κλειστές πόρτες. Όλα όσα ζητούσε παραήταν ακραία για μια «φρόνιμη» λοατ οργάνωση, που είχε αρχίσει να στρογγυλεύει τα αιτήματά της, να συνηρητικοποιείται, να υποχωρεί συμβιβαζόμενη και πλέον ακίνδυνη. Τα ηγετικά στελέχη της άρχισαν να βάζουν πλώρη για τη δημόσια σφαίρα, να προσανατολίζονται στην κατάκτηση δημόσιων θέσεων και αξιωμάτων, δεν ήταν ώρα για σκληρές αντιπαραθέσεις πάνω σε αιχμηρά ζητήματα. Η ίδια η οργάνωση απέκλεισε από τις θέσεις της την προώθηση των δικαιωμάτων για τα πιο καταπιεσμένα, τα πιο περιθωριοποιημένα μέλη της κοινότητας. Όσο πιο πολύ νέρωνε το κρασί της η GAA, όσο πιο πολύ χαμήλωνε τον πήχυ στο μέσο όρο, τόσο πιο ενοχλητική γινόταν η φωνή της Sylvia με τις «παράλογες» και «ακραίες» απαιτήσεις της για προστασία των ανήμπορων τρανς που ζούσαν στους δρόμους στο έλεος των ετεροφυλόφιλων τραμπούκων, των νταβατζήδων και των μπάτσων.

Ήταν η δική της φωνή που συνέχιζε να διεκδικεί γι’ αυτούς που εξακολουθούσαν να δέχονται την πιο σοβαρή καταπίεση και κρατική καταστολή. Ακόμα και η λοατ κοινότητα σώπαινε μπροστά στα προβλήματα αυτών που είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη για προστασία. Η δυνατότητα έκφρασης φύλου είχε αποκλειστεί από τον «επίσημο» λόγο των μεγαλύτερων λοατ οργανώσεων στις ΗΠΑ. Μνημόνευαν, βέβαια, το Stonewall, «παρήλαυναν» στο Pride κάθε χρόνο, αλλά το φως της εξέγερσης έμοιαζε να είναι σβηστό. Όλα όσα σηματοδοτούσαν οι τρεις ταραχώδεις μέρες και νύχτες της εξέγερσης τον Ιούνη του ’69 πολύ λίγη σχέση είχαν με όσους πλέον ανοιχτά το καπηλεύονταν. Η ξεκάθαρη αμφισβήτηση του κράτους, των νόμων, των οργάνων του, έδινε πλέον τη θέση της στη σύμπλευση με αυτό. Ο δράκος  έμοιαζε να έχει πάρει το πάνω χέρι. 

Ήδη από το 1973, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την εξέγερση, η Sylvia αρχίζει να μιλάει για εμπορευματοποίηση του Pride, για κυριαρχία φιλελεύθερων απόψεων και λογική της αγοράς. Ο αποκλεισμός της από το κίνημα, ο αποκλεισμός ενός ανθρώπου που κράτησε μαζί με άλλους την τύχη της εξέγερσης στα χέρια του,  ήρθε σαν μια θλιβερή φυσική συνέπεια.     

Στα μέσα της δεκαετίας ’90 αποκλείστηκε από την Ένωση Ομοφυλόφιλων και Λεσβιών της Νέας Υόρκης, γιατί απαίτησε «επιθετικά» την προστασία των νέων και άστεγων τρανς, που σπίτι τους ήταν οι αφιλόξενοι δρόμοι της Νέας Υόρκης. Η απάντησή της στους αποκλεισμούς και τις απαγορεύσεις που της επέβαλε η ίδια η κοινότητά της, ήταν παρόμοια με αυτή που βροντοφώναζε στα στενά γύρω από το μπαράκι του Stonewall τον Ιούνη του 1969: «Fight back»! - «Αντεπίθεση»!

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία στην πολιτική διαδρομή της Sylvia ήταν ότι δεν πάλεψε αποκλειστικά για τα δικαιώματα της τρανς κοινότητας. Αντιλαμβανόμενη ότι οι αποκλεισμοί, οι περιορισμοί, η καταπίεση, το περιθώριο συνδέονται και με το ζήτημα των διακρίσεων λόγω φύλου, φυλετικής καταγωγής, οικονομικής κατάστασης, εντόπισε σωστά τη ρίζα του κακού. Απέναντί τους ορθωνόταν ένα άδικο καπιταλιστικό, πατριαρχικό κράτος που κατέστειλε με όποιον τρόπο ό,τι αμφισβητούσε την ύπαρξή του, ό,τι το πάλευε στα ίσα. Η κοινωνία ήταν χωρισμένη στα δυο, σε αυτούς που έχουν τα πάντα και σε αυτούς που τους στερούν το οτιδήποτε. Σκοπός της ζωής της έγινε η προσπάθεια να πάει κόντρα σε αυτόν τον καθόλου φυσικό νόμο.

Βοηθούσε στα κοινωνικά συσσίτια ή -όπου δεν υπήρχαν- τα οργάνωνε η ίδια, προσπαθούσε μέσω της οργάνωσης που είχε συγκροτήσει (STAR), να εξασφαλίσει στέγη και τροφή για όσους τη στερούνταν. Πάλεψε ενάντια στην αμερικανική κυβέρνηση που πετσόκοβε την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την χορήγηση αντιρετροϊκών φαρμάκων για τους φορείς HIV/AIDS, τα επιδόματα για τις μητέρες. Με το πανώ της STAR κατέβαινε στις πορείες που καλούσε η κοινότητα των Πορτορικανών ενάντια στην αστυνομική βία και καταστολή. Τα μέλη των Young Lords τους καλωσόριζαν με χαρά, τους αντιμετώπιζαν ισότιμα, με σεβασμό. «Ήταν η πρώτη φορά που μας αντιμετώπιζε κάποιος σαν ανθρώπινα όντα».

            «Είμαι χαρούμενη που έζησα την εξέγερση του Stonewall. Εάν το έχανα, θα έχανα τη στιγμή που άλλαξε ο κόσμος για μένα και για τους δικούς μου ανθρώπους. Ωστόσο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας».

Ο δικός της δρόμος τέλειωσε μια μέρα του Φλεβάρη του 2002. Οι δικοί μας δρόμοι παραμένουν ανοιχτοί. Με τις απότομες στροφές τους, τα αδιέξοδα, τα πισωγυρίσματα, τα σταυροδρόμια, τα μικρά μονοπάτια και τις μεγάλες λεωφόρους. Ο δράκος που ορθώθηκε μπροστά στη Sylvia δεν βγάζει κόκκινες φωτιές από τα ρουθούνια του. Προσφέρει εξυπηρετήσεις, χορηγίες, «δωράκια», χρήμα. Εξαγοράζει ανθρώπους και συνειδήσεις. Ξέρει ότι, όταν δεν μπορεί να καταστείλει έναν επικίνδυνο αντίπαλο, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον αφοπλίσει. Να τον ναρκώσει.

Αν θέλουμε να γκρεμίσουμε αυτό το σύστημα, για να μπορέσει ο κόσμος να είναι ανθρωπινότερος για όλα τα πλάσματα που τον κατοικούν, πρέπει να δίνουμε καθημερινές μάχες ενάντια σε αυτά τα ύπουλα χτυπήματα που κάνουν μεγαλύτερο κακό από μια ευθεία αντιπαράθεση. Η απάντηση, δοκιμασμένη την ώρα της φωτιάς, παραμένει ίδια: «Fight back» - «Αντεπίθεση!».

      

---

[1] Συνέντευξη στη Leslie Feinberg, Workers World, Ιούλιος 1998.

[2] Η γυναίκα-σύμβολο για το κίνημα των Μαύρων, που την 1^η Δεκέμβρη 1955 αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό άνδρα, διαμαρτυρόμενη με τον τρόπο αυτό στις πολιτικές φυλετικού διαχωρισμού.

Κριτική στην αποδόμηση των ταυτοτήτων και την queer θεωρία

Της Δήμητρας Ρουμελιώτη

(αναδημοσίευση στο τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Μπαίνοντας σε μια διαδικασία ενασχόλησης με τις σεξουαλικές ταυτότητες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια διαδικασία αμφισβήτησης των ταυτοτήτων. Αυτή η αμφισβήτηση στο πεδίο του σεξουαλικού προσανατολισμού ξεκινάει πιο ξεκάθαρα από την θεωρία των queer αλλά έχει βαθιές φιλοσοφικές καταβολές και προκύπτει από την επίθεση του μεταμοντερνισμού στην έννοια της ολότητας στο όνομα της διαφορετικότητας και της πολυπλοκότητας.

Και εξηγούμαι:  Ο μεταμοντέρνος τρόπος σκέψης  βασίζεται στην απόλυτη άρνηση των ολικών συστημάτων σκέψης, αυτών δηλαδή που αξιώνουν -έστω και με την ιδεαλιστική έννοια- την κατανόηση και σύλληψη της πραγματικότητας. Εναντιώνεται δηλαδή, όπως μεταμοντέρνα θα μπορούσαμε να εκφράσουμε, σε οποιαδήποτε προσπάθεια Μεγάλης Αφήγησης.

Αρχική θεωρητική αφετηρία στην άσκηση μεταμοντέρνας πολιτικής για τα ειδικά ζητήματα αποτελεί η αντίληψη για την εξουσία όπως διατυπώνεται από το Λυοτάρ: «Ο εαυτός είναι κάτι ελάχιστο, αλλά δεν είναι απομονωμένος, έχει εμπλακεί μέσα σε ένα υφάδι σχέσεων πιο περίπλοκο και πιο ευκίνητο από ποτέ. Είναι πάντα (…) τοποθετημένος σε «σταυροδρόμια» κυκλωμάτων επικοινωνίας, έστω και αν είναι μηδαμινά (…) ακόμα και ο πιο απόκληρος δε στερείται ποτέ την εξουσία πάνω σε αυτά τα μηνύματα που τον διαπερνούν…» εμπλουτισμένη με τον νεοθετικιστικό λόγο περί πρωταρχικότητας της γλώσσας.

Στην προέκταση αυτής της λογικής έρχεται η αποδόμηση των ταυτοτήτων. Το ζήτημα των ταυτοτήτων έχει αναλυθεί σχεδόν φετιχιστικά από διάφορες καταξιωμένες φεμινίστριες όπως η Μπάτλερ αλλά οι αναλύσεις αυτές ξεκινούν κατ’ εμέ από μια λανθασμένη βάση, την αντίληψη ότι το υποκείμενο του μοντερνισμού είναι μεταφυσικό και δεν υφίσταται. Με πιο απλά λόγια θεωρούν ότι δεν υπάρχουν ενιαίες ταυτότητες καθώς κάθε λεσβία για παράδειγμα βιώνει και αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη σεξουαλικότητα της και το να «χτίζουμε» τέτοιου τύπου ταυτότητες οδηγεί στον αποκλεισμό του άλλου, του διαφορετικού. Για παράδειγμα θεωρείται πως η ταυτότητα της γυναίκας υπονοεί μια γυναίκα λευκή, ετεροφυλόφιλη, αστή και θέτει στο περιθώριο ως το έτερο μια μαύρη ομοφυλόφιλη εργάτρια.

Οι αναλύσεις αυτές εστιάζουν τόσο στα διάφορα επιμέρους θραύσματα της ταυτότητας κάθε γυναίκας και στην υποκειμενικότητα του κάθε ατόμου ώστε αδυνατούν να συνθέσουν τις υπαρκτές πολυπλοκότητες και αντιφάσεις σε μια ενιαία πραγματικότητα και κατ’ επέκταση να συμβάλουν στο να ανατρέψουν αυτή την (καπιταλιστική) πραγματικότητα.

Βλέπουμε δηλαδή να υπάρχει στις αντιλήψεις για την αποδόμηση της ταυτότητας η απόλυτη αντιπαράθεση διαφοράς- ολότητας η οποία γίνεται αντιληπτή στατικά και όχι διαλεκτικά. Εμείς πιστεύουμε πως μια διαλεκτική εξέταση των δύο αυτών εννοιών θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως αυτές οι κατηγορίες είναι αντιθετικές πλευρές της πραγματικότητας και ότι υπάρχουν σαν τέτοιες μόνο υπό την προϋπόθεση της σχέσης τους.

Επομένως όταν οι queer μιλάνε για την πλήρη αποδόμηση ταυτοτήτων θέτουν σε αμφισβήτηση την έννοια του υποκειμένου. Με βάση την ταυτότητα του εργαζόμενου δομείται και η έννοια της τάξης. Η εργατική τάξη αποτελείται από «εργαζόμενους» και όχι γενικά από «ανθρώπους». Η αποδόμηση της έννοιας της ταυτότητας βάζει δηλαδή σε αμφισβήτηση  την ίδια την έννοια της τάξης, και γενικότερα των συλλογικών υποκειμένων.

Και βασικά σε αυτό αποσκοπεί ο μεταμοντερνισμός. Η διάχυση της εξουσίας σε αποκεντρωμένα και ανταγωνίσιμα σημεία (και όχι υποκείμενα) θα καταλήξει σε έναν πολιτικό σχετικισμό του τύπου «όλα επιτρέπονται και μια ελευθεριακή και συνάμα τεχνοκρατική πρόταση αναμόρφωσης της κοινωνικής πραγματικότητας όπου «…το κοινό προσπελάζει ελεύθερα τις μνήμες και τις τράπεζες πληροφοριών».

Μπορεί λοιπόν αυτή η «γραμμή πάλης»- που μας θυμίζει έντονα το ιδεολόγημα της «κοινωνίας της γνώσης»- να δράσει ανατρεπτικά;

Παρολαυτά η queer θεωρεία και γενικά η κριτική στην καταπιεστική φύση των ταυτοτήτων μας βρίσκει σύμφωνους σε ένα θεωρητικό αξιακό πλαίσιο, χωρίς να αποτελεί όμως λύση στο σήμερα. Όλες οι ταυτότητες, ακόμα και η ταυτότητα του ομοφυλόφιλου ατόμου, λειτουργεί καταπιεστικά στο ίδιο το άτομο, καθώς μπορεί να αυτοπεριοριστεί στο να αναπτύξει ερωτικές σχέσεις με άτομα αντίθετου φύλου αν ποτέ το θελήσει γιατί είναι ομοφυλόφιλος-η. Αυτό που πρέπει όμως να μας απασχολεί είναι όχι να απαλλαγούμε από τις ταυτότητες στο σήμερα (κάτι πλήρως ανέφικτο με μαζικούς όρους) αλλά πως θα φτάσουμε σε μια κοινωνία όπου οι λέξεις gay, bi, λεσβία, γυναίκα, άνδρας, δεν έχουν καμία κοινωνική σημασία και δεν οριοθετούν κανένα πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς.

*Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το 3^ο τεύχος του περιοδικού «Γρανάζι» που εκδίδόταν από τις νέες και νέους του Κόκκινο.

**Αναλυτικότερη κριτική στην εφαρμογή της queer θεωρίας μέσα στο ΛΟΑΤ κίνημα ασκεί η Sherry Wolf στο βιβλίο της «Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Red Marks. Επίσης, διαβάστε και το συλλογικό κείμενο του lgbt/Κόκκινο σχετικά με την queer θεωρία: http://lgbtkokkino.blogspot.gr/2016/03/blog-post_7.html

Ελλάδα-Ισπανία, η ίδια ιστορία…

της Χρυσάνθης Μούρτη

(από το τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Η Ισπανία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι μία από τις λίγες χώρες στον κόσμο στις οποίες είναι νόμιμος ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αλλά και η υιοθεσία από ζευγάρια τέτοιου τύπου. Είναι –επίσης σε αντίθεση με την Ελλάδα- μία από αυτές τις χώρες που μπορείς να περπατάς στο δρόμο και να βλέπεις έναν άντρα να φιλάει έναν άλλο άντρα ή μια γυναίκα να φιλάει μία άλλη γυναίκα, με τόση άνεση όση έχουν και τα ζευγάρια διαφορετικού φύλου, αλλά και χωρίς παράξενα βλέμματα από τους γύρω. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και στην Ισπανία, και συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη, ο καπιταλισμός έχει βρει τον τρόπο του να εισχωρεί σε πεδία διεκδίκησης και αγώνα για την Αριστερά και το κίνημα και να τα ενσωματώνει με αρκετή επιτυχία.

Το σύνθημα του φετινού Barcelona Pride 2014 είναι «Τα LGBT δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα». Το φετινό μανιφέστο μιλάει για αγώνα κόντρα στον ιό HIV, για αγώνα για μια άλλη κοινωνία χωρίς ανισότητες και χωρίς ομοφοβία, τρανσφοβία, ξενοφοβία, ρατσισμό και σεξισμό. Ζητάει κοινωνικές παροχές για τα LGBT άτομα και υποστηρίζει το σχέδιο νόμου που εγκρίθηκε από την Καταλανική Βουλή ενάντια στην ομοφοβία (ένα σχέδιο νόμου που μεταξύ άλλων προβλέπει την από-παθολογικοποίηση της τρανσεξουαλικότητας, την επέκταση του προϋπάρχοντος νόμου για τους μετανάστες, τη δυνατότητα λεσβιακών ζευγαριών να έχουν υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, τη βελτίωση της διαβίωσης των τρανς γυναικών που βρίσκονται στις φυλακές και διάφορα άλλα). Όλες αυτές οι θετικές πρωτοβουλίες, μαζί με τις αντίστοιχες που έχουν ήδη πάρει η ΕΕ και ο ΟΗΕ για την «αποποινικοποίηση κάθε πράξης που αφορά το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου», μας δείχνουν την γενική κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθούμε ως LGBT κίνημα. Ωστόσο, θα μπορούσε κάποιος/α να αναρωτηθεί: τελικά με ποιο τρόπο αγωνίζεται και τι ακριβώς διεκδικεί σήμερα το LGBT κίνημα; Μπορούμε να αρκεστούμε μόνο σε αυτή την πολύ γενική κατεύθυνση, αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε ριζικά την καταπίεση των LGBT ανθρώπων;

Βέβαια, όταν μιλάμε για το Barcelona Pride μάλλον δε μπορούμε να πούμε ότι μιλάμε ακριβώς για το LGBT κίνημα. Σαφώς στη διοργάνωσή του συμμετέχουν πολλές τοπικές LGBT συνελεύσεις και συλλογικότητες, όμως όχι μόνο αυτές. Συμμετέχουν επίσης και χρηματοδοτούν πολλοί από τους επιχειρηματίες της πόλης, όμως όχι οποιοιδήποτε επιχειρηματίες, αλλά οι ιδιοκτήτες μεγάλων και μικρότερων club που απευθύνονται στο LGBT κοινό της πόλης. Και φυσικά το κάνουν αφήνοντας το σημάδι τους, αφού τον τρόπο διασκέδασης που προωθούν και στα δικά τους μαγαζιά επιβάλλουν και στο χαρακτήρα του Pride, προωθούν δηλαδή τραγουδιστές και τραγουδίστριες πολύ συγκεκριμένου lifestyle, αυτού της κυρίαρχης κουλτούρας, των ακριβών ρούχων και κοσμημάτων, του τυποποιημένου ανθρώπου όπως τον παρουσιάζει η τηλεόραση, ενός lifestyle που μόνο με την πάλη για μια δίκαιη κοινωνία δε μπορεί να συμβαδίσει.

Και προφανώς οι επιχειρηματίες αυτοί έχουν μόνο να κερδίσουν από κάτι τέτοιο. Συντηρώντας μια τέτοια κουλτούρα μέσα σε ένα χώρο που είναι το μεγαλύτερο ετήσιο γεγονός για το LGBT κοινό, ενισχύουν την προσπάθεια του καπιταλισμού διεθνώς να παρουσιάσει τα LGBT άτομα σαν ένα πολύ συγκεκριμένο στερεότυπο/καρικατούρα, εξασφαλίζοντας έτσι περισσότερο κοινό για τα μαγαζιά τους, τα οποία παρεμπιπτόντως είναι και πολύ ακριβά.

Μπροστά σε αυτή την προσπάθεια του συστήματος να ισοπεδώσει τις επιλογές μας και τις ζωές μας, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν αυτό που μας προσφέρουν είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε. Όσο δε χτίζουμε εναλλακτικές, είναι λογικό η κουλτούρα αυτή να αναπαράγεται και να διαιωνίζεται, αναγκάζοντάς μας να πουλάμε τη σεξουαλικότητά μας σε αυτούς που θυσιάζουν τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του LGBT κινήματος στο βωμό του κέρδους. Οφείλουμε να τους απαντήσουμε ότι δε θέλουμε να είμαστε κομμάτια του σάπιου προτύπου ανθρώπου που μας σερβίρουν, αλλά του ανθρώπου που ζει χωρίς καταπιέσεις κανενός τύπου. Και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της πατριαρχίας και ενός συστήματος τόσο σάπιου και αντιφατικού όσο ο καπιταλισμός, μαζί με όλους τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες, άντρες, γυναίκες, gay, λεσβίες, bi, trans, ντόπιους, μετανάστες, στην Ισπανία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο!

Μανιφέστο Υπερηφάνειας

Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί από τους Rhythms of Resistance Toronto, με αφορμή το Παγκόσμιο Πράιντ 2014, που φέτος διοργανώνεται στο Τορόντο του Καναδά:

μετάφραση: Μιχάλης Φαμέλης

(από το τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Μανιφέστο Υπερηφάνειας

Κατά  τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πράιντ 2014, οι Rhythms of Resistance Toronto θα διαδηλώσουν και θα γιορτάσουν στους δρόμους στη “Νυχτερινή Πορεία” που διοργανώνουν οι queer για την Κοινωνικη Δικαιοσυνη (Queers For Social Justice - QFSJ), στην Τρανς Πορεία, και στην Λεσβιακή Πορεία (Dyke March).

To Πράιντ ξεκίνησε ως ένα λαϊκό πολιτικό κίνημα. Έχουμε πολλούς λόγους να γιορτάζουμε, αλλά και πολλόυς λόγος για να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε. Το Πράιντ έχει αφομοιωθεί σε σημείο να είναι ένα πανηγύρι των εταιρειών. Θυμόμαστε τις ριζοσπαστικές μας ρίζες. Το Πράιντ, η Υπερηφάνειά μας, εξακολουθεί να είναι πολιτική. Πρέπει να συνεχίσουμε την αγωνιστική δουλεία για να κρατήσουμε την ισχύ στις ΛΟΑΤ κοινότητές μας. Τα ΛΟΑΤ δικαιώματα, όπως τα δικαιώματα των άλλων περιθωριοποιημένων και διωκώμενων κοινότητων, κερδίζονται δύσκολα, αλλά χάνονται πολύ εύκολα. Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε!

Επειδή οι ΛΟΑΤ ακόμα αγωνιζόμαστε για τον έλεγχο πάνω στο σώμα μας, τη σεξουαλικότητά μας, τη ζωή μας.

Επειδή ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί ένα από τα τρία πιο συχνά κίνητρα για τα εγκλήματα μίσους στον Καναδά.

Επειδή η τρανσφοβική και την ομοφοβική βία, δολοφονίες και bullying (εκφοβισμός) είναι παγκόσμια φαινόμενα.

Επειδή οι νεαροί ΛΟΑΤ αυτοκτονούν.

Επειδή τα οροθετικά άτομα ακόμα διώκονται στον Καναδά: πάνω από 130 άνθρωποι έχουν διωχθεί ποινικά επειδή δεν αποκαλύψαν ότι είναι οροθετικοί, ανεξάρτητα από τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού HIV.

Επειδή η κυβέρνηση δεν επενδύει στην Υγεία και τις πολιτικές μείωσης βλάβης.

Επειδή τα ΛΟΑΤ δικαιώματα εργαλειοποιούνται από εταιρείες και ιμπεριαλιστικά κράτη (pinkwashing).

Επειδή η διάκριση των προσφύγων με βάση τη χώρα καταγωγής και τον σεξουαλικό προσανατολισμού ποινικοποιεί το σώμα μας.

Επειδή 81 χώρες εξακολουθούν να έχουν νόμους που ποινικοποιούν την ομοφυλοφιλία.

Επειδή η εργασία του σεξ παραμένει ποινικοποιημένη και οι εργαζόμενες/οι του σεξ εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν βία.

Επειδή οι "σωφρονιστικοί” βιασμοί λεσβιών έχουν συμβεί, συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο δεν καταπολεμούμε τις σεξουαλικές επιθέσεις και την έμφυλη βία.

Επειδή τα χρηματοδοτούμενα με δημόσιο χρήμα Καθολικά σχολεία προωθούν τις διακρίσεις και το μίσος, αντιτιθέμενα στις συμμαχίες μεταξύ ΛΟΑΤ και στρέιτ (Gay-Straight Alliances), ενώ κρύβονται πίσω από το πρόσχημα της "θρησκευτικής ελευθερίας".

Επειδή η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει σοβαρά την κληρονομιά της αποικιοκρατίας και της γενοκτονίας των Ιθαγενών Εθνών: χρησιμοποιούν την μέινστριμ "αποδοχή" των ΛΟΑΤ για να αποσπάσουν την προσοχή από τον συνεχιζόμενο αργό αποδεκατισμό των δικαιωμάτων μας και των Two-Spirit κοινοτήτων.

Επειδή κάθε χρόνο, o Δήμαρχος του Τορόντο Ρομπ Φορντ και οι υποστηρικτές του προσπαθούν να θέσουν το Πράιντ σε ομηρία με απειλές για τη χρηματοδότηση και τη θεσμική υποστήριξη του από το Δήμο.

Επειδή η ελευθερία του λόγου είναι υπό επίθεση στο δημοτικό συμβούλιο και το Πράιντ είναι ο κύριος στόχος.

Επειδή το Πράιντ, η Υπερηφάνειά μας είναι πολιτική!

Το Stonewall ήταν διαδήλωση! Θυμόμαστε τις ρίζες μας!

Καμία εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τις ταξικές συλλογικότητες!

του Στρατή Γατελούζου

(από το τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Ως γνωστόν το ζήτημα της χρηματοδότησης είναι από τα πιο φλέγοντα για κάθε συλλογικότητα, πόσο μάλλον για μια κινηματική συλλογικότητα. Φέτος, η HOMOphonia – Thessaloniki Pride επέλεξε να διεκδικήσει και να πετύχει χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας -  Θεσσαλονίκη 2014. Οκτώ από τα μέλη της HOMOphonia διαφωνήσαμε και δημοσιεύσαμε πρόσφατα σχετικό κείμενο. Θεωρήσαμε ότι η HOMOphonia πρέπει να συνεχίσει την αρχική της κατεύθυνση, δηλαδή να μην χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Αν και στο κείμενο των 8 μελών εξηγούμε αναλυτικά τους λόγους διαφωνίας μας με τη χρηματοδότηση αυτή, θέλω να διευκρινίσω 2-3 ακόμα σημεία.

Η HOMOphonia είναι μια ταξική συλλογικότητα (ή μήπως όχι;), δηλαδή απευθύνεται στους εργαζόμενους, άνεργους και αυτοαπασχολούμενους ομοφυλόφιλους και τρανς, που αποτελούν και την πλειονότητα της ΛΟΑΤ κοινότητας. Κατά τη γνώμη μας, η καταπίεση που δέχονται οι ΛΟΑΤ έχει μια εμφανέστατη ταξική διάσταση. Η οικονομική ανεξαρτησία και άνεση συνδέεται άμεσα με το πώς βιώνουν οι ΛΟΑΤ την καταπίεση. Οι γκέι και οι τρανς των κατώτερων τάξεων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ξεφύγουν από το τυχόν ομοφοβικό οικογενειακό, εργασιακό περιβάλλον (δηλαδή τη γειτονιά-πόλη-χωριό), στο οποίο βρίσκονται. Με αυτό το σκεπτικό, η HOMOphonia τασσόταν στο πλευρό των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, καθώς θεωρούσε ότι και οι οικονομικοί αγώνες μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή των ΛΟΑΤ. Ρίχναμε δηλαδή το κύριο βάρος της δραστηριότητάς μας στο καθαυτό ΛΟΑΤ ζήτημα, αλλά παρεμβαίναμε και σε απεργίες, αντιφασιστικές διαδηλώσεις κλπ.

«Και που κολλάει το θέμα της χρηματοδότησης από την ΕΕ;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Θα τονίσω, λοιπόν, ότι οι ταξικές συλλογικότητες είναι απαραίτητο να διατηρούν την οικονομική αυτονομία τους και να μην εξαρτώνται από τους συστημικούς οργανισμούς, ώστε να μη χρειάζεται «να νερώνουν το κρασί τους». Η Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας είναι ένας πούρος νεοφιλελεύθερος οργανισμός (όπως και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση), που βασικό σκοπό έχει να αναδείξει τη λεγόμενη «νεανική επιχειρηματικότητα», δηλαδή να ρίξει στάχτη στα μάτια της νεολαίας, που σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης (πόσο μάλλον στη Θεσσαλονίκη) είναι άνεργη ή αμοίβεται λιγότερο για περισσότερες ώρες και με λιγότερα δικαιώματα. Όπως γράψαμε και στο κείμενο των 8 μελών, «η ΕΠΝ 2014 δεν είναι κάποιος θεσμός της πόλης μας, αλλά μια φιέστα με νεοφιλελεύθερο πρόσημο, που φορέθηκε καπέλο στη Θεσσαλονίκη».

Αντίθετα, ο Δήμος Θεσσαλονίκης ασφαλώς και είναι ένας θεσμός της πόλης μας και ανήκει σε όλους τους κατοίκους της, γκέι, τρανς και στρέιτ. Δεν είναι ένας νεοφιλελεύθερος συστημικός θεσμός «από το dna του», απλά διοικείται από νεοφιλελεύθερους (παράταξη Μπουτάρη). Ασφαλώς λοιπόν και θέλουμε την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης για το Pride και δεχόμαστε τη χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό του Δήμου, και για έναν επιπλέον λόγο: γιατί το Pride ουσιαστικά συνδιοργανώνεται ΚΑΙ από το Δήμο, άρα είναι λογικό να χρηματοδοτεί το φεστιβάλ υπερηφάνειας (και μάλιστα κατόπιν ψηφοφορίας στο δημοτικό συμβούλιο). Αλλά οι εκδηλώσεις που χρηματοδοτεί η ΕΠΝ 2014 διοργανώνονται από την HOMOphonia (απλά τελικά αυτές οι εκδηλώσεις ονομάστηκαν «προφεστιβαλικές»). Οι ταξικές ομάδες πρέπει να κινητοποιούν τα μέλη τους και να βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης για τις δικές τους εκδηλώσεις, ώστε να παραμένουν αυστηρά ανεξάρτητες από την νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή ένωση και τους επιχειρηματικούς κολοσσούς.

Το ποιος δίνει, λοιπόν, και το ποιός παίρνει τα χρήματα έχει μεγάλη σημασία, όπως και το αν πρόκειται για συνδιοργάνωση εκδηλώσεων ή για αυτόνομες δράσεις μιας ομάδας. Για τις διαταξικές ΛΟΑΤ συλλογικότητες (διαταξικές είναι σχεδόν όλες οι ΛΟΑΤ ομάδες της χώρας) προφανώς δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα. Εκείνες δεν εντάσσουν στην ατζέντα τους και τους εργατικούς και υπόλοιπους κοινωνικούς αγώνες, επομένως μπορούν να χρηματοδούνται και από συστημικές πηγές. Άλλωστε κάποιες από τις δράσεις και δομές των διαταξικών ομάδων είναι αδύνατο να στηθούν χωρίς τα μεγάλα ποσά από την ΕΕ και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Δεδομένου ότι το ελληνικό κράτος δεν χρηματοδοτεί τέτοιες δράσεις και δομές, για να στηθεί πχ ένα πολυϊατρείο ή ένα κέντρο πρόληψης για τον HIV ή ένας ξενώνας για ΛΟΑΤ άτομα (οπότε και απαιτούνται δεκάδες χιλιάδες ευρώ) είναι μάλλον αναπόφευκτο να αναζητηθούν πηγές χρηματοδότησης από την ΕΕ και μεγάλες επιχειρήσεις. Επίσης, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που είναι θεμιτή μια τέτοια χρηματοδότηση, εφόσον αντικειμενικά η ανάγκη είναι απόλυτη. Πχ ποιός θα κατηγορούσε ποτέ το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών για τη χορηγία που πήρε από το ίδρυμα Μποδοσάκη, όταν μεγάλο μέρος των τρανς βρίσκεται στο όριο της επιβίωσης; Εκ των πραγμάτων όμως δεν ισχύει το ίδιο για τη HOMOphonia! Εμείς δεν είχαμε καμιά τέτοια απόλυτη ανάγκη χρηματοδότησης από την ΕΠΝ 2014. Θα μπορούσαμε να το δεχτούμε, αν από την χρηματοδότηση αυτή εξαρτιόταν η επιβίωση της ομάδας, αν πχ εκκρεμούσε κατάσχεση από τράπεζα ή κάτι παρόμοιο. Αλλά τέτοιο θέμα δεν υπήρχε...

Ως τώρα δεν αναφέρθηκα καθόλου σε χρηματοδοτήσεις από το ιδιο το κράτος. Καταρχάς, εννοείται πως πρέπει να πιέζουμε το κράτος να ιδρύει και να χρηματοδοτεί δράσεις και δομές για τα ΛΟΑΤ άτομα. Μόνο που αυτές θα είναι κρατικές δομές – όχι δομές της HOMOphonia! Ας μη τα συγχέουμε αυτά τα 2! Επίσης, είναι αυτονόητο ότι διεκδικούμε από το κράτος επιδόματα, πχ για τους οροθετικούς ή για όσους ΛΟΑΤ διώχνονται από την οικογένειά τους. Είναι τελείως άλλο πράγμα η διεκδίκηση από το κράτος για επιδόματα προς άτομα και για ΚΡΑΤΙΚΕΣ δομές και εντελώς άλλο η επιδίωξη οικονομικής ανεξαρτήσιας από μια ταξική συλλογικότητα. Άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα και στην πράξη, ότι από τη στιγμή που η HOMOphonia αποφάσισε να ανταγωνιστεί άλλες ομάδες για να... κερδίσει τη χρηματοδότηση από την ΕΕ, άλλαξε ο χαρακτήρας της συλλογικότητας. Κάποια σχετικά στοιχεία αναφέραμε στην ανακοίνωση των 8 μελών. Ας μην επανέλθω…

Λοατ δικαιώματα και Χρυσή Αυγή: Πώς μπορούμε να προστατευτούμε από τις συμμορίτικες επιθέσεις των φασιστών;

Του Χάρη Παπαδόπουλου

(από το τεύχος 3 του "lgbt-Κόκκινο", Ιούνιος 2014)

Μέχρι λίγα χρόνια πριν, στην Ελλάδα και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης υπήρχε η αίσθηση της γενικής προόδου προς το καλύτερο, σε ό,τι αφορούσε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων. Μαζί, φαινόταν να υπάρχουν μόνο θετικές προοπτικές και για τα δικαιωματικά ζητήματα, την αντιμετώπιση του σεξισμού και της ομοφοβίας. Προβλήματα βέβαια υπήρχαν, συντηρητικές συμπεριφορές, διακρίσεις, πότε-πότε και καμιά αλήτικη επίθεση ναζιστών, αλλά όλα αυτά έμοιαζαν να μαραζώνουν και να περιθωριοποιούνται, τουλάχιστον στη δημόσια σφαίρα, ενώ ο σεξισμός και η ομοφοβία άπλωναν το βασίλειό τους κυρίως πίσω από τις κλειστές πόρτες των οικογενειών. Ανάμεσα στους προοδευτικούς ανθρώπους και τους δικαιωματικούς ακτιβιστές ανθούσαν οι θεωρίες πως με «καλύτερη εκπαίδευση» και πιο «ανοιχτόμυαλους» ανθρώπους σε «καίρια πόστα», στα ΜΜΕ, στο πανεπιστήμιο, στα σχολεία, κλπ, τα στερεότυπα και οι σεξιστικές συμπεριφορές σταδιακά θα υποχωρούσαν.

Λίγο μετά το 2008, με το ξέσπασμα της γενικευμένης οικονομικής κρίσης η εικόνα άλλαξε απότομα. Η μαζική ανεργία έφερε την επιστροφή των νέων ανθρώπων στο σπίτι και την εξάρτησή τους από τους γονείς. Τα οικονομικά προβλήματα έφτασαν την ενδοοικογενειακή βία να «χτυπάει κόκκινο». Αλλά η πιο τρομακτική καινούρια εξέλιξη είναι ένα καθαρά πολιτικό φαινόμενο. Η μεγάλη άνοδος της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη: στον πιο αδύνατο κρίκο της Ευρώπης, στην Ελλάδα, αυτό μεταφράστηκε στην πιο σαρωτική ανάπτυξη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

«Δώσε, Ηλία, ξύλο στην λεσβία»

Το παραπάνω ομοφοβικό σύνθημα φωνάχτηκε από χιλιάδες χρυσαυγίτες διαδηλωτές με αφορμή τον ξυλοδαρμό της βουλευτίνας του ΚΚΕ, Λιάνας Κανέλλη, από τον Ηλία Κασιδιάρη. Η πιο κτηνώδης και απροκάλυπτη σεξιστική και ομοφοβική επιθετικότητα δεν κρυβόταν πια πίσω από κλειστές πόρτες. Με τα λάβαρα της ΧΑ η φαλλοκρατία της πιο ελεεινής μορφής βγήκε να διεκδικήσει το πεζοδρόμιο και να σαρώσει από αυτό τους αντιφασίστες, τους μετανάστες, αλλά και τους ομοφυλόφιλους, τους/τις τρανς και τις λεσβίες.

Μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα οι επιθέσεις στο δρόμο ενάντια σε όλες αυτές τις ομάδες πλήθαιναν. Στο Χυτήριο, όπου έλαβε χώρα το «ενιαίο μέτωπο» των χρυσαυγιτών με τους πιο έξαλλους θρησκόληπτους και παπάδες, το ομοφοβικό και ρατσιστικό υβρεολόγιο του Παναγιώταρου ήταν η ψαλμωδία που επισφράγισε τα ιερά δεσμά της νέας ένωσης.

Η νέα αυταπάτη: η θεσμική αντιμετώπιση του φασισμού

Ο λοατ κόσμος, οι αγωνιστές/στριες που είχαν προσδοκία στην εκπαίδευση και στους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους για να περιθωριοποιήσουν τον σεξισμό, τώρα ελπίζουν πως «κάποιος άλλος», για παράδειγμα το κράτος, θα βάλει στη φυλακή τα ναζιστικά καθάρματα και έτσι θα τελειώσει η ιστορία. Πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές/στριες ελπίζουν σε μια μαζική διαφώτιση, που θα αποκαλύψει στους «παραπλανημένους» ψηφοφόρους της ΧΑ το αληθινό ναζιστικό της πρόσωπο.         

Όμως, η σύλληψη των ηγετών της συμμορίας μετά από τη δολοφονία Φύσσα, οι αποκαλύψεις και οι απανωτές καταδικαστικές δηλώσεις πολλών, δεν μείωσαν τα ποσοστά των ναζιστών. Κάθε άλλο. Και αν προσωρινά περιορίστηκαν οι συμμορίτικες επιθέσεις στο δρόμο, είναι φανερό πως -με τα ποσοστά του 10%- τα τάγματα εφόδου των ναζιστών θα επιστρέψουν, όταν χρειαστεί το σύστημα να αντιμετωπίσει τα κινήματα και την αριστερά.

Μετά τους μετανάστες έρχεται η δική σας η σειρά!

Η παραπάνω φράση, που ειπώθηκε σε επίθεση χρυσαυγιτών ενάντια σε ομοφυλόφιλους στο Γκάζι, δείχνει τον άμεσο κίνδυνο, που η αντιμετώπισή του δεν παίρνει αναβολή. Οι ναζήδες θα ψάξουν και πάλι σύντομα για «αδύναμα» θύματα, που θα τα λιανίσουν κι έτσι θα διαδώσουν το μύθο του «τρομερού και αήτηττου» των συμμοριών τους. Είναι απογοητευτικό να ακούς διάφορους λοατ παράγοντες να ελπίζουν ακόμα πως, με μια καλή νομοθεσία μόνο ή -ακόμα πιο άμεσα- με την απαγόρευση της ΧΑ, θα ξεμπερδεύουν με το πρόβλημα των επιθέσεων των φασιστών ενάντια σε ομοφυλόφιλους και τρανς. Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτές τις ουτοπικές προσδοκίες κρύβεται η αυταπάτη πως δεν θα χρειαστεί να δώσουμε τη μάχη απέναντι στο φασισμό.      

Μπορούν να σταματήσουν τους χρυσαυγίτες η αστυνομία και το κράτος;

Είναι σαν να αναρωτιόμαστε εάν μπορούν οι λύκοι να φυλάξουν σωστά τα πρόβατα. Η ελληνική αστυνομία είναι ο πιο μαζικός χώρος ψηφοφόρων της ΧΑ, στις μονάδες μάλιστα των ΜΑΤ το ποσοστό της ΧΑ αγγίζει το 60%. Οι αστυνομικοί είναι αυτοί που έχουν βασανίσει και εξευτελίσει όλους αυτούς που έχουν ψάξει κατά καιρούς ερωτικό σύντροφο στα πάρκα των μεγάλων πόλεων. Περισσότερο και από τους ρασοφόρους υποκριτές, πολύ περισσότερο από τους σεβαστούς και καθωσπρέπει οικογενειάρχες, οι έλληνες αστυνομικοί έχουν ποδοπατήσει ξανά και ξανά τους λοατ ανθρώπους κι έχουν από την άλλη ξανά και ξανά αγκαλιάσει και προστατεύσει τα καθάρματα της ΧΑ.

Στις πρόφατες ευρωεκλογές οι δύο από τους τρεις εκλεγμένους χρυσαυγίτες ευρωβουλευτές είναι πρώην ανώτερα στελέχη του στρατού. Αυτό δείχνει το δεσμό της ΧΑ με το «βαθύ κράτος». Ο στρατός, η αστυνομία, η «δικαιοσύνη» και η εκκλησία είναι η σάρκα εκ της σαρκός του κρατικού μηχανισμού και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες προσέφεραν προστασία και θαλπωρή στα χρυσά αυγά. Είναι δυνατόν να αναλάβουν οι ίδιοι να ξεριζώσουν ό,τι καλλιέργησαν με τόση φροντίδα και κόπο;

Οι λοατ και όσοι/όσες ταυτιζόμαστε με αυτούς και συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα τους, χρειάζονται πραγματικά συμμάχους, αλλά πρέπει να τους αναζητήσουν μέσα στους αντίπαλους και όχι στους συμπαραστάτες των φασιστών: στους μετανάστες, στους αγωνιστές της εργατικής τάξης και της νεολαίας, στην αριστερά.

Ποιός μπορεί να βάλει φρένο;

Ας φανταστούμε για μια στιγμή πως έχει νικηθεί και περιθωριοποιηθεί η Χρυσή Αυγή. Πώς θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτό το θαύμα; Ποιά θα ήταν η πρωτοβουλία που θα έλυνε τα μάγια και θα μας γλύτωνε από την απειλή;

Μήπως μια κρατική απαγόρευση; Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πρόβλημα για τους ναζί, θα κατέβαιναν με ένα άλλο όνομα στις εκλογές και μάλιστα με το φωτοστέφανο του απαγορευμένου, του «αντισυστημικού».

 Μήπως, για να φτάσουμε στη νίκη, θα πρέπει να έχουν προηγηθεί εκατό χιλιάδες εκδηλώσεις, προβολές και λοιπές δράσεις, όπου θα έχουμε επιτέλους αποκαλύψει στους «παραπλανημένους» οπαδούς της Χρυσής Αυγής το ναζιστικό χαρακτήρα της συμμορίας;

Όσοι την ψηφίζουν, ξέρουν πολύ καλά ότι είναι εγκληματική και ναζιστική, γι’ αυτό ακριβώς και την ψηφίζουν. Ή, στην «καλύτερη» περίπτωση, δεν νοιάζονται που ψηφίζουν κι ενισχύουν ναζήδες, γιατί φαντάζονται πως ο Καιάδας (και το Άουσβιτς) θα ισχύσουν για τους άλλους, όχι τους ίδιους.  

Αυτήν την «ανθρώπινη σκόνη» γύρω από τον σκληρό πυρήνα της συμμορίας, μπορούμε να την σκορπίσουμε μόνο με τον τρόμο για τις συνέπειες του να διαλέξουν λάθος στρατόπεδο. Και για να απαλλαγούμε από τις συμμορίες στο δρόμο, και για  ξηλώσουμε το δίκτυο των υποστηρικτών της ΧΑ, πρέπει οι αντιφασίστριες, οι μετανάστες, οι λοατ, όλοι γενικώς οι καταπιεσμένοι και η Αριστερά να κυριαρχούν στο δρόμο και οι φασίστες, ακόμα και με την προστασία της αστυνομίας, να μην τολμούν να βγουν από τις τρύπες τους.

Η μόνη προστασία μας απέναντι στους ναζήδες είναι η προστασία που εμείς θα εξασφαλίσουμε ή αλλώς: Είμαστε όλοι και όλες καταπιεσμένες/ες , είμαστε όλοι και όλες λοατ   

Τη δεκαετία του ’60 οι λοατ αρχίσαμε να «βγαίνουμε από τη ντουλάπα», όχι χάρη στην καλύτερη εκπαίδευση, όχι χάρη σε κάποιους ανοιχτόμυαλους παράγοντες, που έσκυψαν πάνω από τα προβλήματά μας. Βγήκαμε από το περιθώριο, επειδή εξεγερθήκαμε, και στο Stonewall αντιμετωπίσαμε στα ίσα το κράτος και την αστυνομία. Στην Αγγλία του ’80 γίναμε σεβαστοί μέσα στο εργατικό κίνημα, γιατί επί έναν χρόνο ως αλληλέγγυοι τρώγαμε ξύλο μαζί με τους ανθρακωρύχους στις αλυσίδες περιφρούρησης έξω από τα ορυχεία.

Τότε κερδίσαμε σεβασμό και αναγνώριση. Τώρα πρέπει να κερδίσουμε, πριν ακόμη και από την αξιοπρέπεια, την ίδια τη ζωή μας. Οι λοατ, όπως και οι μετανάστριες/ες, πρέπει να είμαστε οι πρώτοι μαχητές στο δρόμο ενάντια στο φασισμό.

Τα Pride Αθήνας και Σαλονίκης είναι, όπως κάθε χρόνο, οι μαζικές διαδηλώσεις των λοατ ανθρώπων και των συμπαραστατών τους. Θα είναι ταυτόχρονα, όπως και πέρυσι, ένα ενδεικτικό προσκλητήριο όλων των δυνάμεων και των πολιτικών ομάδων, στις οποίες πραγματικά μπορούν να στηριχτούν οι λοατ για να αντιμετωπίσουν την απειλή του φασισμού. Το μόνο «αντιφασιστικό τόξο», που μπορεί πραγματικά να μας φανεί χρήσιμο, είναι το τόξο όλων των καταπιεσμένων και όχι οι λυκοσυμμαχίες με καθεστωτικούς παράγοντες. Η μόνη πραγματική προοπτική είναι η κοινή πάλη με όσους έχουμε συμφέρον να γκρεμίσουμε το σύστημα και να φτιάξουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ρατσισμό, σεξισμό: μια κοινωνία χωρίς κυριαρχούμενους και αφεντικά.