2ο Thessaloniki Pride
της Κικής Σταματόγιαννη
(από το τεύχος 55 του "Κόκκινο", Ιούλιος 2013)
Τι είναι αυτό που θα θυμούνται όλοι όσοι συμμετείχαν στο
φετινό Pride
Θεσσαλονίκης; Τις πολλές χιλιάδες κόσμου που πλημμύρισαν τους κεντρικούς
δρόμους της πόλης; Τον διεκδικητικό του χαρακτήρα; Τα ευφυέστατα συνθήματα; Τον
ενθουσιασμό και τη ζωντάνια του; Την ανοιχτή εκδήλωση για το φασισμό; Την πολύ καλή παράσταση του ΚΘΒΕ σε ποίηση
Κ.Καβάφη; Σίγουρα είναι όλα τα παραπάνω. Αν όμως κάποιος σταθεί επίμονα πάνω
από τις φωτογραφίες, με την ασφαλή απόσταση των 20 ή 30 χρόνων, ποια είναι
εκείνη η φωτογραφία που θα τραβήξει το βλέμμα του; Ποια είναι εκείνη η στιγμή
που σημάδεψε το φετινό Pride
και του προσέδωσε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, τόσο ξεχωριστό από πολλά άλλα
αντίστοιχα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας;
Το βλέμμα στέκεται, λοιπόν, σε μια μάλλον κακοτραβηγμένη
φωτογραφία, από τις πολλές που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας. Γιατί
όμως είναι ιδιαίτερη; Γιατί όσο κι αν εδώ δε μας βοηθάει η φωτογραφία, οι φωνές
που διεκδικούν ισότητα, σεβασμό και αποδοχή ενώνονται με τις φωνές για
δημοκρατία και για εργατικά δικαιώματα. Η φωτογραφία αυτή αποτυπώνει μία από
τις σπάνιες εκείνες στιγμές, που τα επιμέρους κινήματα των καταπιεσμένων, των
ανθρώπων « από τα κάτω» ενώνονται σε κάτι μεγαλύτερο, ευρύτερο, που τους
αγκαλιάζει όλους.
Με πρωτοβουλία της HOMOphonia και τη στήριξη
μερικών αριστερών και αντιεξουσιαστικών δυνάμεων της πόλης, ένα τμήμα της
πορείας άφησε για λίγο τα πυροτεχνήματα και το συναυλιακό χώρο στο Λευκό Πύργο,
για να συνεχίσει προς το κατειλημμένο κτίριο της ΕΡΤ3 στη Λεωφόρο Στρατού.
Κίνηση συμβολική, αλλά ταυτόχρονα πολύ ουσιαστική. Συμπαράσταση στον αγώνα
ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ και τη απόλυση χιλιάδων εργαζομένων, επίδοση
ψηφίσματος συμπαράστασης στους
απολυμένους τεχνικούς και δημοσιογράφους, συνένωση των φωνών διεκδίκησης. Ο
ενθουσιασμός με τον οποίο μας υποδέχτηκαν οι -εκείνη την ώρα- λίγες εκατοντάδες
αλληλέγγυοι, η συγκίνηση με την οποία διαβάστηκε από μικροφώνου το ψήφισμα
συμπαράστασης, τα χειροκροτήματα, τα συνθήματα, είναι πράγματα που δεν μπορούν
να χωρέσουν σε λέξεις. Όχι τουλάχιστον χωρίς να χρειάζεται να επανευρεθεί
λεξιλόγιο κατάλληλο γι’ αυτό!
Με πρωτοβουλία μιας λόαδ συλλογικότητας, που έχει δώσει τον
κινηματικό τόνο και τη διάσταση της μαχητικής διεκδίκησης σε ολόκληρο το λοαδ
κίνημα της Θεσσαλονίκης, έγινε πράξη αυτό που διαβάζουμε στα θεωρητικά μας
μαρξιστικά εγχειρίδια, αλλά δεν έχουμε πολλές φορές την ευτυχία να το ζήσουμε.
Ο επιμέρους αγώνας να γίνεται αγώνας των πολλών. Τα επιμέρους αιτήματα ενός
μερικότερου κινήματος να γίνονται υπόθεση των πολλών. Το αίτημα για αποδοχή και
σεβασμό της «διαφορετικότητας» να γίνεται υπόθεση αυτών που παλεύουν ενάντια
στον εργασιακό μεσαίωνα, ενάντια στις απάνθρωπες μνημονιακές πολιτικές και
αντίστροφα.
Οι 7.500 που πορεύτηκαν μαζί μας, αφήφησαν τα κηρύγματα
μίσους, τις 20.000 υπογραφές ενάντια στη διεξαγωγή του Thessaloniki Pride, τις θλιβερές
συγκεντρώσεις ελάχιστων χριστιανών ορθόδοξων που οργάνωση η μητρόπολη
Θεσσαλονίκης, αφήσησαν όλα αυτά που πισωγυρίζουν την κοινωνία σε εποχές
μεσαίωνα. Οι 7.500 άνθρωποι ωστόσο, που πορεύτηκαν μαζί μας, δεν κατέβηκαν στο
δρόμο μόνο γι ‘αυτό. Ένιωσαν ότι υπάρχουν πράγματα που μπορούν να μας ενώσουν,
λοαδ και στρέιτ, σε μια κοινή πορεία διεκδίκησης αξιοπρεπούς ζωής, που μπορεί
να μας έρθει μόνο μέσω της ρήξης. Μόνο μέσω της νίκης σε ένα μειοψηφικό μεν
ζήτημα, αλλά καρφί στα πλευρά του αντιπάλου, μπορεί να μπει φρένο στην
ολοκληρωτική οπισθοδρόμηση. Γι’ αυτό και το 2o Thessaloniki Pride θα μπορούσε να θεωρηθεί νίκη. Νίκη
των δυνάμεων της προόδου έναντι του συντηρητισμού. Νίκη δική μας, του
κινήματος, απέναντι στους ταγούς του συστήματος.
Αφήνουμε πίσω μας το 2ο Thessaloniki Pride, ξέρουμε όμως πως
έχουμε στο πλάι μας όλους και όλες που αφέθηκαν να μαγευτούν από τα λόγια του
διαχρονικού Καβάφη, που στάθηκαν ξεκάθαρα απέναντι στο σκοταδισμό του φασισμού
που επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι, που διασκέδασαν, που πορεύτηκαν διεκδικώντας
ισοτιμία, αποδοχή, σεβασμό, δημοκρατία.
Συνεχίζουμε δυναμικά μέχρι την κατάκτηση του αυτονόητου: την
εξάλειψη της καταπίεσης λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.
Συνεχίζουμε δυναμικά μέχρι όλα αυτά τα φράγματα που έχουν στηθεί για τη
συντήρηση ενός άδικου και καταπιεστικού συστήματος να αποτελούν απλώς μια
σκοτεινή περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Μια περίοδο που η ανθρώπινη θύμηση
του μέλλοντος, ενός μέλλοντος που προσπαθούμε από τώρα να χτίσουμε, θα έχει
απωθήσει σε μια υποπαράγραφο ενός μικρού κεφαλαίου - όπως
συμβαίνει άλλωστε με όλες τις υποσημειώσεις
Απ’ τη Θεσσαλονίκη καλά να ακουστεί,
γκέι και στρέιτ παλεύουμε μαζί!
ΥΓ. Τόσο ο τίτλος όσο και η κατακλείδα του είναι συνθήματα
που ακούστηκαν κατ’ επανάληψη κατά τη διάρκεια της πορείας.
